In mijn tienerjaren bouwde ik een Grumman Wildcat uit een bouwdoos van Veron. Ik herinner mij dat dit een van mijn modellen was die ook daadwerkelijk enigszins vloog. Nu, 25 jaar later, ga ik dit nog eens proberen en ik weet nu al zeker dat het een goed vliegend model zal worden. Wat is er in de tussentijd veranderd? In ieder geval gebruik ik niet de waardeloze
propeller die bij de Veron Truflite modellen werd geleverd, en ook heb ik nu beter rubber.
Ik heb de bouwtekeningen van vroeger bewaard, en was toen zo slim om een fotokopie van het bedrukte balsahout te maken. Hierdoor kan ik het model nu opnieuw bouwen. De kopie heb ik opnieuw gekopieerd. Door dit op het balsahout te leggen en met een hete strijkbout over de achterkant van het papier te gaan wordt een beetje van de toner op het balsahout overgedragen. Het balsahout wat ik gebruik is iets lichter dan dat van Veron, maar ik herinner mij dat die bouwdozen meestal ook mooi licht hout hadden.
Het model wordt gebouwd met spanten op twee langsliggers.
De neus heb ik ingevuld met stukje balsa waardoor deze steviger wordt, verder is alles volgens de tekening gebouwd.
Ik wil het model zonder landingsgestel laten vliegen, maar ik maak wel
bevestigingspunten in de romp zodat er altijd nog een landingsgestel is in te
pluggen. Dit zou bijvoorbeeld van pas kunnen komen als ik dit model wil laten
meedoen in de Kitscale klasse bij Interscale 2010. De bevestiging heb ik gemaakt
van kleine stukje populierenhout waar een gaatje van 1 mm in is geboord. De
spant is ruimschoots van lijm voorzien om te zorgen dat het balsahout voldoende
sterk is.
Het gewicht van het volledige geraamte is 9 gram.
De piloot is gesneden uit blauw isolatieschuim en beschilderd met acrylverf. Het gewicht is slecht 0,2 gram.
Het model is een tijd in de doos gebleven omdat ik er niet uitkwam wat het kleurenschema moest worden. Ik vind het leuk om voor een Engelse bouwdoos ook een Engels schema te gebruiken en ik dacht aan de engelse camouflage en invasiestrepen. Maar dat valt niet mee om dat netjes op dit model aan te brengen. Eerder dacht ik er over het model te spuiten, maar ik ga het nu toch volledig met gekleurd tissue doen. Ik heb nu gekozen voor een zandkleurige engelse uitvoering zoals in Egypte is ingezet. Dat is een stuk makkelijker te doen. Dus nu weer verder hiermee!
Hier is een foto van een
plastic model (Hasegawa 1:72) van
de Gengriz-website in de door mij gekozen kleuren.
Ik heb de constructie twee keer gelakt met spanlak en lichtjes geschuurd. Ik knip stukken spanpapier op maat en houd ze op de juiste plaats van het model. Daarna maak ik de omtrek nat met een kwastje met thinner. De eerder aangebrachte spanlak lost nu wat op waardoor het spanpapier vastkleeft. Dit is de methode die Michael Stuart gebruikt en uitvoerig beschrijft in de bouwhandleiding van de Veron Comper Swift. Zijn hoofdstuk over bespannen had ik zojuist vertaald en voor mij was dit een mooi moment om deze methode eens zelf uit te proberen. Zeker bij papier wat niet goed nat verwerkt kan worden werkt deze methode heel mooi. Maar voor een bolle romp zoals bij de Wildcat heb je wel veel stukjes papier nodig omdat droog spanpapier maar in 1 richting is te buigen. Een bolle ondergrond lukt dus niet met grote stukken. Bij een staartvlak is dat geen probleem en daarom ben ik daar maar mee begonnen. Ook de vleugels gaan makkelijk. Omdat ik de vleugeltip dikker had gemaakt en in profiel heb geschuurd is de bovenkant met een enkel stuk spanpapier te bespannen. Voor de romp gebruik ik banen die van de linkerkant naar de rechterkant lopen. Dit is wel een karwij waarbij heel nauwkeurig moet worden gewerkt, maar het resultaat bevalt mij wel.
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
 |
Zin in mijn Leven:
Praktijk voor geestelijke verzorging,
coaching & zingeving